Gunivortus Goos

In Tyrus, een stad die “overvloedig is in rijkdom en bevolking”, regeert koning Mutto, die op zijn sterfbed de macht overdraagt aan zijn twee kinderen: de zoon Pygmalion en zijn zus Elissa, een maagd van uitzonderlijke schoonheid. Het volk wil echter alleen Pygmalion op de troon zien, waardoor Elissa wordt genegeerd en met haar oom Acerbas, de priester van Hercules, wordt verloofd, die na de koning de hoogste rang heeft en enorme rijkdom bezit. De hebzuchtige Pygmalion laat Acerbas vermoorden vanwege zijn rijkdom, maar deze heeft het goud al in een slimme zet begraven. Elissa, die haar broer al van jongs af aan haat, begint eindelijk met het maken van concrete vluchtplannen. Door een list weet ze schepen en een bemanning te bemachtigen; samen met de schat en enkele vooraanstaande notabelen van de stad vlucht ze naar het westen, niet zonder eerst een offer te brengen aan Hercules van Tyrus.

De groep arriveert eerst op een onbekende locatie op Cyprus, waar de goden de lokale Jupiter-priester en zijn gezin aansporen om zich bij Elissa aan te sluiten. Dit goddelijke teken wordt gezien als een positief voorteken voor hun onderneming. Op Cyprus laat Elissa maagden oppakken die, volgens de Cypriotische traditie, zich voor hun huwelijk aan de prostitutie op het strand overgeven, en zij huwt hen met de mannen van haar groep. Vervolgens zetten ze hun reis voort, terwijl in het thuisland Tyros Pygmalion door de smeekbeden van zijn moeder en de wil van de goden wordt tegengehouden in zijn achtervolging. De “enthousiaste zieners” waarschuwden de woedende broer dat hij niet zonder gevolgen zou blijven als hij de oprichting van een stad van wereldbelang zou tegenhouden.

Dido en haar gevolg komen aan in een baai in Afrika, waar de lokale bevolking de nieuwkomers hartelijk verwelkomt om handel te drijven. Vervolgens ontvouwt zich het bekende verhaal over de slimme aankoop van land: Elissa koopt precies zoveel grond als de huid van een koe kan bedekken (in het Grieks ‘byrsa’) en snijdt de huid in stroken, zodat het een mooi stuk grond omspant. Daarom krijgt de plek de naam “Byrsa”: Fort. Dit was in feite de naam van het hoger gelegen oude stadsdeel van Carthago in het Fenicisch. In de hoop op winstgevende ruilhandel verzamelen steeds meer mensen uit de omgeving zich bij het kamp van de Tyriërs; ze vestigen zich op de Byrsa en zo ontstaat er een soort stad. De nieuwkomers worden verwelkomd door hun stamgenoten uit het nabijgelegen Utica en worden aangemoedigd om hun stad blijvend te maken.

Ook de Afrikanen steunen het verblijf van de Tyriërs, omdat zij jaarlijks een tribuut voor de nederzetting ontvangen. Wanneer men grond voor de fundamenten opgraaft, vindt men het hoofd van een stier, wat als een voorteken wordt geïnterpreteerd dat de stad rijk maar onvrij zal zijn; daarom graaft men op een andere plek en vindt men een paardenhoofd, wat wordt gezien als een teken voor een krachtige en oorlogszuchtige stad. “En zo,” sluit Justinus af, “werd met de instemming van allen Carthago gesticht.”