Warg – Weerwolf

Afbeelding: http://monstrumathenaeum.org/lycans-in-staffordshire-the-cannock-chase-werewolf/

Warg, oftewel: Weerwolf

Er is door de eeuwen heen, veel geschreven over weerwolven. Hieronder volgt een kort fragment over dat fenomeen, overgenomen en vertaald uit het Duitse boek “Mythologie der Germanen”, door Elard Hugo Meyer, Straatsburg, 1903.

Decennia lang werd dit werk beschouwd als een goed onderzochte wetenschappelijke bron. Tegenwoordig is het gewoon een curiositeit, meer niet.

De diepgewortelde illusie bestond, dat, wanneer een strijdlustige man sterft of droomt, zijn ziel zal verschijnen als een boosaardig dier, zoals een wolf of beer. Dit kan een rusteloos bezige man het gevoel geven dat hij in zo’n wezen verandert, wanneer de nachten lang zijn en donker. Hij dwingt zijn zintuigen en ledematen in de melancholische wildheid die passend lijkt voor een wolf, die een kudde dieren bespringt in de stilte van de nacht. Gedreven door dezelfde waanzin, konden mensen gemakkelijk de nachtelijke gebeurtenissen van hun meedogenloos actieve meester in deze richting interpreteren, en aannemen dat zijn mogelijke verhalen echt wáár waren.

Hoe dicht bij de realiteit waren deze mythen?

Het gezegde luidt, dat je in de vroege ochtend een weerwolf kunt zien terugkeren naar huis.Deze is herkenbaar aan zijn bleke gezicht, en met bloed in zijn baard. Een uitgestotene, die uit de menselijke samenleving werd verbannen, omdat hij de vrede verstoorde, werd “Warg” genoemd door de Goten en de Salische Franken. Een Warg, dat is de wolf, of bosganger, die het leven leidt van een wolf in het donkere bos. Hij heeft de kop van een wolf, oudgermaans: “wulfes heäfod”, en werd overal opgejaagd. Hij ziet er dan ongeveer zo uit als de heilige tempelwolf, Latijn: “vargr i veum”, die jaagde tot de verste uithoeken van de hemel, zover zich uitstrekt over de woningen van de mensen. Volgens de oude Noordse wet, en de Sachsenspiegel [1], zijn beren en wolven altijd onrustige dieren, zelfs in een betoverd bos.

Weerwolven voerden hun sinistere handelingen uit in de donkerste tijd van het jaar, tijdens de “Twaalf Nachten”, of ze werden in deze tijd geboren. Als een weerwolf zijn huid afwerpt op de 9e dag, of zelfs in het 3e, 7e of 9e jaar, is dit verbonden met culturele opvattingen over wat er met de ziel van een persoon gebeurt na de dood. De legende zegt, dat een man die is verdronken, en in een zeehond is veranderd, elke negende dag zijn huid afwerpt om weer mens te worden. Andere verhalen uit Duitsland en het oude Griekenland zeggen, dat een dode man, vooral iemand die te vroeg is gestorven, terugkeert op de negende dag na zijn dood, dat is de laatste dag om de doden te sussen met offers. In Pommeren werd zo iemand die uit de dood terugkeerde, een Negendoder genoemd, omdat hun weerwolfactiviteiten negen jaar duren. Dezelfde periode van zelfverbanning, na een veroordeling om het leven van een wolf te leiden, die in Griekenland volgde op een moord. Ja, een man die uit de dood is opgestaan, stalkte dan als een weerwolf, zoals bijvoorbeeld de burgemeester van Ansbach, die stierf in 1685.

Een lopend lijk neemt op magische wijze de vorm aan van de man toen deze nog leefde. In Pommeren veranderden criminelen die niet werden berecht voor hun misdaden, na hun dood in weerwolven, die leefden van het vlees van mensen. In Normandië werden lijken van de verdoemden tot weerwolven, die uit hun doodskisten braken, en het kerkhof ontvluchtten.

Koning John van Engeland, die na zijn dood geen land had om te regeren, zou ook als een weerwolf hebben rondgezworven. Als je kijkt naar het feit, dat de oude legendes van Danzig soortgelijke verhalen vertellen over zulke “weerwolven” die uit hun graven ontsnappen, en ze vampiers noemen, dan kun je zien, hoe ingebed dit sinistere geloof in de samenleving zit. De Griekse (halfgod) Heros keert immers ook terug als een wolf, en begaat vampiristische daden. Het is interessant, om erop te wijze,n dat een legende uit Zweden zegt, dat wolven zulke ‘levende doden’ zullen aanvallen bij elke kans die ze krijgen, alsof ze een rivaal zouden voelen.

[1] „Sachsenspiegel”, of Spiegel van de Saksen, is de oudste verzameling gewoonterechtsregels, geschreven in het Duits.